#2 - Polityka według Jakuba Młynarza

                Muszę przyznać, że kiedy w mediach, czy podczas kampanii wyborczych mówiono o tak zwanej wojnie polsko-polskiej, o podziale Polaków na zwolenników PIS’u i na zwolenników PO, niespecjalnie w to wierzyłem. Traktowałem to jako element swego rodzaju gry między dwiema opcjami politycznymi, w której obie partie nawzajem oskarżają się o doprowadzenie od ogólnonarodowego konfliktu i rozbijanie jedności wśród Polaków. Co ciekawe, o ile oskarżenia padały z obu stron, to jednak ręki wyciągniętej do zgody nie zobaczyłem, ani z jednej, ani z drugiej strony. Nie traktowałem tego problemu poważnie, bo wydawało mi się, że rzeczywistość jest taka, że politycy tłuką się między sobą, a zwykli ludzie potrafią spojrzeć na to wszystko z dystansem. Myślałem tak, aż do momentu kiedy doświadczyłem tego konfliktu na własnej skórze. I wtedy zacząłem sobie zadawać pytanie, gdzie leży problem?

Z ogromnym zdziwieniem zauważyłem, że polityka stała się czymś bardziej dzielącym niż różnice wyznaniowe czy kulturowe. W czasach kiedy dyskryminacja ze względu na kolor skóry czy wyznanie stała się w krajach europejskich czymś niezmiernie rzadkim, jest czymś zarazem dziwnym jak i niepokojącym, że ogromna część społeczeństwa nie potrafi uszanować tego, że ktoś ma inne poglądy polityczne. Jest to bardzo zaskakujące, bo przynajmniej w moim mniemaniu kwestie wyznawanej religii czy kultury w jakiej się żyje, są czymś o wiele bardziej istotniejszym niż kwestie światopoglądowe (przynajmniej dla osób wierzących), co teoretycznie oznacza, że powinny być czymś, co o wiele częściej prowadzi do konfliktów.  No cóż, trzeba przyznać, że dzisiejsza Europa mocno walczy z jakimikolwiek przejawami rasizmu i dyskryminacji, które są surowo karane. W kwestiach związanych z dyskryminacją ze względu na poglądy polityczne nie robi się za to nic. Ludzie potrafią uważać innych za obdarzonych mniejszym rozumem niż oni sami, czy po prostu zmanipulowanych tylko dlatego, że głosowali na inną opcje polityczną. A przecież zarówno po jednej jak i po drugiej stronie są ludzie światli, inteligencja stanowiąca elitę polskiego państwa. Powodów, przesłanek, którymi kierowali się ludzie głosując na daną partie jest tyle ile wyborców i żaden z nich nie jest istotniejszy od drugiego. Rzeczą, która mnie przeraża, jest to w jaki sposób ludzie traktują polityków. Zamiast uważać ich za ludzi, których zadaniem jest nam służyć, dbać o dobro naszego kraju, można odnieść wrażenie, że część wyborców widzi w nich wybawicieli, pełnych wszelkich cnót i pozbawionych jakichkolwiek wad. Politycy stają się dla ludzi idolami, w których bezgranicznie wierzą, można nawet czasem odnieść wrażenie, że idol staje się obiektem kultu. Jest to bardzo niebezpieczne zjawisko, bo tylko bardzo wąska granica oddziela je od fanatyzmu. Odnoszę wrażenie, że właśnie ów fanatyzm, zaślepienie i bezgraniczna wiara w to, co mówi polityk, jest czymś niezwykle często spotykanym. Jest to bardzo niebezpieczne, bo w fanatyzmie nie ma miejsca na jakąkolwiek krytykę, co uniemożliwia trzeźwy osąd sytuacji. Doskonale pokazuje to choćby sytuacja z Trybunałem Konstytucyjnym i to w przypadku zwolenników, zarówno jednej jak i drugiej strony. O ile to, że aktualny rząd złamał Konstytucję wybierając zbyt dużo sędziów TK jest niezaprzeczalnym faktem, o tyle również faktem jest to, że analogiczna rzecz miała miejsce także w czerwcu ubiegłego roku. A o ile o tamtej sytuacji pamiętają zwolennicy aktualnie sprawującego władze rządu (co absolutnie nie dziwi), to jednak jego przeciwnicy niestety nie mają, aż tak dobrej pamięci. Oczywiście argument w stylu my tak robimy, bo oni robili to samo, jest czymś niedorzecznym. Należy jednak poddać w wątpliwość szczere intencje działaczy Komitetu Obrony Demokracji, którzy za kadencji poprzedniego rządu powodów do wyjścia na ulice nie dostrzegli. Zachowanie dystansu i podjęcie wysiłku, by obiektywnie spojrzeć na sytuacje, jest niestety zachowaniem spotykanym sporadycznie. Wynika to w mojej opinii z tego, że ludzie dali sobie wmówić, że coś co jest częścią swego rodzaju gry, przepychanek między rządem, a opozycją, bezpośrednio ich dotyczy. Zmiany personalne w telewizji publicznej miały miejsce również za poprzedniego rządu, a mimo to część osób budzi się z okrzykiem, jakoby miano im zabrać wolność słowa. Czy kogokolwiek biorącego udział w manifestacjach antyrządowych pałowano, czy tłumiono protesty z użyciem armatek wodnych i czy ktokolwiek z uczestników miał z tego tytułu jakiekolwiek nieprzyjemności? Jeśli nie, to nie mam pojęcia, gdzie została złamana wolność słowa…

Takie sytuacje spowodowane są w mojej opinii tym, że polityka jest tematem, który skuteczniej niż cokolwiek innego oddziałuję na nasze emocje. Potrafi rozjuszyć nawet najspokojniejszego człowieka niczym czerwona płachta byka. Żeby tego uniknąć należy zachować dystans, nie pozwolić się dać nakręcić. I co najważniejsze. Wybić sobie z głowy, że jakakolwiek strona ma monopol naprawdę…